Historia terapii tlenowej

Według przekazu historycznego pierwszą osobą poddaną działaniu podwyższonego ciśnienia był Aleksander Wielki. Prawdopodobnie w roku 320 p.n.e. opuszczono go w specjalnie skonstruowanej szklanej beczce na dno cieśniny Bosfor. Ile w tym prawdy – nie wiadomo.

Faktem jest, że początki terapii hiperbarycznej sięgają 1662 roku. Wtedy to brytyjski lekarz Henshaw wykorzystał domicilium – prototyp komory hiperbarycznej – do leczenia uzdrowiskowego.

Zainteresowanie terapią hiperbaryczną od tego momentu ucichło aż na dwa stulecia, by odżyć na nowo w XIX wieku. Komory ciśnieniowe działały wówczas w większości europejskich miast, takich jak Berlin, Londyn, Amsterdam, Wiedeń, Bruksela czy Mediolan. Z kolei na kontynencie amerykańskim najbardziej znanym ośrodkiem hiperbarycznym była Komora Cunninghama. Mimo że pierwsze dwie komory powstały tam już w 1860 i 1861 roku, to właśnie wynalazek stworzony w Kansas City w 1920 roku robił największe wrażenie.

Komora powstała z myślą o leczeniu tlenem ofiar pandemii grypy hiszpanki. Entuzjazm doktora Cunninghama sprawił, że już osiem lat później powstała największa na świecie komora hiperbaryczna w kształcie kuli o średnicy 20 metrów – z pięcioma kondygnacjami wewnątrz! Leczono w niej chorych z nadciśnieniem, cukrzycą, kiłą, a nawet z nowotworami.

Za ojca nowoczesnej terapii hiperbarycznej uważa się holenderskiego chirurga Ide Boeremę, który w 1959 roku udowodnił, że do życia w warunkach hiperbarii tlenowej wystarcza tlen rozpuszczony w surowicy krwi.

W ten sposób rozpoczęła się era hiperbarycznej terapii tlenowej, która drugiej połowie XX wieku zyskiwała coraz większą popularność.